Tydzień temu wspomniałam na fejsiku o ukończonej sukience. Zabrałam ją ze sobą niemal straceńczo na wyjazd w góry i równie straceńczo założyłam w chwili wyjazdu, by dostać foteczki. Foteczki są jak zwykle średniutkie, ale jak wiadomo, ja pozować nie potrafię, a Mąż tym razem ma wyjaśnienie- robił owe foteczki siedząc na ławce z plecaczkiem, którego już nie chciało mu się zdejmować. I w dodatku ściemniało się. Nie oddają [foteczki] nawet tego jak ładnie czerwona jest owa sukienka, taka winna, krwista. Wbrew oczekiwaniom, założenie sukienki na całonocną podroż nie było wcale takie straceńcze. Wszak spędziłam w niej jeszcze wieczór w Krakowie i czułam się choć odrobinę kobieco, potem zaś solidnie zabezpieczała mi nerki w podróży. A jeansy, które planowałam pod nią założyć, by nie zmarznąć, wcale się nie przydały (w autobusie się nie przydały, w górach były wręcz niezbędne). Z uwagi na średniutkie foteczki próbowałam sukienkę jeszcze dwa razy zakładać na spacery po naszym mieście licząc na coś lepszego, ale obawiam się, że nic lepszego mi już nie skapnie, więc pokazuję jak jest i niech klimat Zakopanego broni reszty:)
A oto historia sukienki, bo tak to już jest, że o wszystkim, co szyję mogę wiele (fascynującego) powiedzieć i tym nadrabiam (mam nadzieję) to, że tyle mi to zajmuje i że efekty też takie jakieś... Tym razem jednak jestem szalenie zadowolona z efektu.
Materiał kupiłam w lokalnym Bławatku w dniu swoich urodzin żeby poczuć, że mam urodziny, bo nie wiedziałam, że Mąż jakąś niespodziankę zapewni, więc sama o siebie zadbałam. Kupowałam zupełnie nieasertywnie i nie zwróciłam pani uwagi, że materiał jest przybrudzony (od półki) i że należałaby mi się (solidna) zniżka i przez całe szycie borykałam się z tym przybrudzeniem, ale na szczęście w praniu zeszło.
Wiadomo, że tkaniny z lokalnego Bławatka objęte są prawem Marfiego dla szycia. Tak było i tym razem. Pomyślałam sobie, że raz mogę być jak LolaJoo i zrobić coś żwawo. Myślenie to nie było zupełnie bezpodstawne, gdyż model, który sobie upatrzyłam to 125 z Burdy 5/2008, który widziałam u Asi na blogu kiedy zaczynałam swoją przygodę z szyciem. O, jakże się myliłam.
Krojenie poszło sprawnie, zszywanie poszło sprawnie (zmieniłam tył z takiego z zaszewkami na taki z francuskim cięciem żeby pasował bardziej do przodu), dół także zmieniłam na rozszerzany, chyba na oko go rozszerzyłam. I zajęłam się rozprasowywaniem uroczego przodu. Wówczas to nastąpiła pierwsza z katastrof. WPRASOWAŁAM KREDKĘ ŚWIECOWĄ W PRZÓD. Na szczęście głównie od lewej strony. Pechowo leżała na desce. Nic nie pomogły kąpiele w denaturacie i inne magiczne sposoby usuwania żelazkiem plam z kredek świecowych. Po lewej stronie jest trwała pamiątka, a prawa jakoś się nie rzuca. Zszyłam boki (przesunięcie szwów w talii to CO NAJWYŻEJ 2 mm). Było nieźle. Nieco obciśle, ale to przecież na randki! Wymodelowałam jakoś dekolt, który był fatalny z powodu zastosowania dwóch różnych wykrojów. I zabrałam się za rękawy. Doszło do kolejnej katastrofy. W ogóle nie mam pojęcia co się stało. Z tyłu na plecach powstały pojemniki na garby. W dodatku zaciągnęłam jeden z rękawów. Skrócenie rękawa górą o część zaciągniętą nie stanowiło problemu, ale już usunięcie garbów tak. Przez kilka tygodni sukienki nie tykałam. A potem poprosiłam mamę, by narysowała mi na lewej stronie kreskę w odpowiednim miejscu moją nową kredą. I oto jest. Moim zdaniem odrobinę w tych ramionach za wąsko, ale sama bym lepiej nie zrobiła:) Dekolt wykończyłam pliską, a wcześniej podkleiłam fliseliną. Jest tak niby równo przyszyte, z tyłu odrobinę mniej równo. Mama radziła, by pliskę schować i podszyć skrycie, ale ja wszystko do tej pory podszywałam i mam dość. Chcę mieć chociaż kilka rzeczy takich bardziej użytkowych. Dół też przyszyłam na maszynie po uprzednim podklejeniu i zastanawiałam się, czy zrobić drugi szew równoległy żeby było bardziej 'sklepowo' i czy dam radę równolegle go poprowadzić, gdy nagle dzisiaj usiadł mi na kolanach synek i zsunął się po sukience naciągając materiał tak, że puściła nitka przyszywająca brzeg.
Kolejna katastrofa, która mnie w niej spotkała, to zmechacenie lewego boku. Ogólnie dzianina sprawia porządne wrażenie i nie spodziewałam się tego po niej. Nawet podróż autobusem i tarzanie się po siedzeniach nic jej nie zrobiły. I torebka i futerko. Sukienka poległa w starciu z metkami płaszcza. Metki zostaną karnie wyprute a ponadto uszyję sobie własny płaszcz bez metek, ale nie wiem, czy jeszcze tej jesieni:)
Przede mną jeszcze dokończenie jednej sukienki z Bławatka (na razie nie ma ona nawet ciekawej historii) i zajmę się dzianiną ze sklepu w Kościerzynie. Ciekawe, czy wygeneruje jakąś historię:)
A oto historia sukienki, bo tak to już jest, że o wszystkim, co szyję mogę wiele (fascynującego) powiedzieć i tym nadrabiam (mam nadzieję) to, że tyle mi to zajmuje i że efekty też takie jakieś... Tym razem jednak jestem szalenie zadowolona z efektu.
Materiał kupiłam w lokalnym Bławatku w dniu swoich urodzin żeby poczuć, że mam urodziny, bo nie wiedziałam, że Mąż jakąś niespodziankę zapewni, więc sama o siebie zadbałam. Kupowałam zupełnie nieasertywnie i nie zwróciłam pani uwagi, że materiał jest przybrudzony (od półki) i że należałaby mi się (solidna) zniżka i przez całe szycie borykałam się z tym przybrudzeniem, ale na szczęście w praniu zeszło.
Wiadomo, że tkaniny z lokalnego Bławatka objęte są prawem Marfiego dla szycia. Tak było i tym razem. Pomyślałam sobie, że raz mogę być jak LolaJoo i zrobić coś żwawo. Myślenie to nie było zupełnie bezpodstawne, gdyż model, który sobie upatrzyłam to 125 z Burdy 5/2008, który widziałam u Asi na blogu kiedy zaczynałam swoją przygodę z szyciem. O, jakże się myliłam.
Krojenie poszło sprawnie, zszywanie poszło sprawnie (zmieniłam tył z takiego z zaszewkami na taki z francuskim cięciem żeby pasował bardziej do przodu), dół także zmieniłam na rozszerzany, chyba na oko go rozszerzyłam. I zajęłam się rozprasowywaniem uroczego przodu. Wówczas to nastąpiła pierwsza z katastrof. WPRASOWAŁAM KREDKĘ ŚWIECOWĄ W PRZÓD. Na szczęście głównie od lewej strony. Pechowo leżała na desce. Nic nie pomogły kąpiele w denaturacie i inne magiczne sposoby usuwania żelazkiem plam z kredek świecowych. Po lewej stronie jest trwała pamiątka, a prawa jakoś się nie rzuca. Zszyłam boki (przesunięcie szwów w talii to CO NAJWYŻEJ 2 mm). Było nieźle. Nieco obciśle, ale to przecież na randki! Wymodelowałam jakoś dekolt, który był fatalny z powodu zastosowania dwóch różnych wykrojów. I zabrałam się za rękawy. Doszło do kolejnej katastrofy. W ogóle nie mam pojęcia co się stało. Z tyłu na plecach powstały pojemniki na garby. W dodatku zaciągnęłam jeden z rękawów. Skrócenie rękawa górą o część zaciągniętą nie stanowiło problemu, ale już usunięcie garbów tak. Przez kilka tygodni sukienki nie tykałam. A potem poprosiłam mamę, by narysowała mi na lewej stronie kreskę w odpowiednim miejscu moją nową kredą. I oto jest. Moim zdaniem odrobinę w tych ramionach za wąsko, ale sama bym lepiej nie zrobiła:) Dekolt wykończyłam pliską, a wcześniej podkleiłam fliseliną. Jest tak niby równo przyszyte, z tyłu odrobinę mniej równo. Mama radziła, by pliskę schować i podszyć skrycie, ale ja wszystko do tej pory podszywałam i mam dość. Chcę mieć chociaż kilka rzeczy takich bardziej użytkowych. Dół też przyszyłam na maszynie po uprzednim podklejeniu i zastanawiałam się, czy zrobić drugi szew równoległy żeby było bardziej 'sklepowo' i czy dam radę równolegle go poprowadzić, gdy nagle dzisiaj usiadł mi na kolanach synek i zsunął się po sukience naciągając materiał tak, że puściła nitka przyszywająca brzeg.
Kolejna katastrofa, która mnie w niej spotkała, to zmechacenie lewego boku. Ogólnie dzianina sprawia porządne wrażenie i nie spodziewałam się tego po niej. Nawet podróż autobusem i tarzanie się po siedzeniach nic jej nie zrobiły. I torebka i futerko. Sukienka poległa w starciu z metkami płaszcza. Metki zostaną karnie wyprute a ponadto uszyję sobie własny płaszcz bez metek, ale nie wiem, czy jeszcze tej jesieni:)
Przede mną jeszcze dokończenie jednej sukienki z Bławatka (na razie nie ma ona nawet ciekawej historii) i zajmę się dzianiną ze sklepu w Kościerzynie. Ciekawe, czy wygeneruje jakąś historię:)