Uszyłam sukienkę. Nie jest letnia, bo
zasłonka, z której powstała, zawiera poliester. Szyłam ją przez cały
marzec z założeniem, że jeśli nie stworzę nic lepszego, to właśnie ją
poślę na burdowy konkurs “wiosenna stylizacja”. Niczego lepszego nie
uszyłam, a i z nią ledwo zdążyłam.
Gdy sukienka była w stanie surowym
zamkniętym, przestraszyłam się tego, jak bardzo mi wyszła i długo bałam
się podszywania dekoltu i nadawania pożądanej długości w obawie, że
jednak zepsuję. W piątek dziurawiąc palce zabrałam się za ukończenie
dzieła, gdyż zbliżał się termin jego prezentacji.
Wadą sukienki są na pewno zbyt małe
podkroje pach. Przeszkadzają w odśnieżaniu i w noszeniu dziecka po
schodach, ale dla damy z pewnością się takie nadają, a ja chcę być damą.
Burda twierdzi, że Jackie Kennedy szła w podobnej sukience do ślubu,
więc rzeczywiście jest to model dla damy (119, Burda 03/2008).
Sfotografowanie sukienki okazało się większym wyzwaniem niż jej uszycie.
W
zasadzie w ostatniej chwili okazało się, że stylizacja to też dodatki i
że jakość stylizacji oraz jakość zdjęcia zostaną poddane ocenie. Pogody
nie ma, z zimna zamarzają mi gałki oczne i krew w policzkach i wyglądam
jak czerwonooki buraczek. Nasz nadworny fotograf prątkuje różyczką i
nie może focić. Wiosny nie ma. Zdjęcia na śniegu wyglądają średnio,
pozowanie na śniegu wcale nie jest fajne. Śnieg wdziera się do butów,
wiatr zawiewa pod sukienkę. Płuca drżą ze strachu przed zapaleniem.
W drodze na Wielkanoc zatrzymaliśmy się w
zajeździe, w którym czasem kupujemy kiełbaski. Była tam zdatna
sceneria. Zmieniłam buty zimowe na szpilki ślubne, w których nie umiem
chodzić. Dobrałam kapelusz i bukiet więdnących tulipanów. Miałam także
torebeczkę i czułam się jak kuriozum.
 |
| Kuriozum |
A musiałam jeszcze zdjąć kurtkę.
Zdjęcia, na których wyszłam lepiej, były w gorszym świetle. Gdyby nie
powstało nic lepszego, coś bym z nich wybrała.
Pojechaliśmy
dalej. Mąż zaproponował objechanie Kościerzyny objazdem służącym do
omijania korków. Objazd biegnie wzdłuż torów i nie na każdej mapie jest.
Jadąc zaobserwowałam malowniczą scenerię przy torach kolejowych i
postanowiłam podjąć kolejną próbę sfotografowania stylizacji na konkurs.
Dobrnięcie do toru w szpileczkach nie wchodziło w grę. Poczłapałam w
butach zimowych. Synek nie chciał przeszkadzać i usiadł na śniegu, co
doprowadzało mnie do szału, ale doceniałam. Przebraliśmy go niezwłocznie
po powrocie do auta. Przed powrotem jednak odbyła się sesja. Była mniej
więcej 15:09 i stanęłam w szpileczkach na nieczynnym torze kolejowym. Śniegowce leżały przede mną,
ale poza kadrem. Mąż rozpoczął sesję. Słyszałam jakieś stuki, więc na
wszelki wypadek poleciłam usunięcie moich kozaczków poza tor. O 15:10
powstały dwa pierwsze zdjęcia.
Potem, nagle niespodziewanie zza górki
wyskoczył pociąg relacji Gdynia-Kościerzyna. Nie miał prawa się tam
znaleźć, bo sprawdzałam i wiem, że o 15:10 NIC tamtędy nie przejeżdża
(po fakcie sprawdzałam). Mąż zdążył kazać mi uciekać, ja zdążyłam zejść
poza tor, Mąż zdążył kazać mi uciekać dalej. Jakoś uciekłam mimo, że nie chciałam moczyć szpilek
w śniegu. Po przejeździe pociągu, w tej samej minucie, zdążyło powstać 8
kolejnych zdjęć na torze. Zatem o 15:10 zrobiliśmy 12 zdjęć. Wygląda na
to, że między każdym było średnio 5 sekund interwału. Wynika stąd, że na ewakuację miałam NAPRAWDĘ MAŁO CZASU.
W niedzielę, w ciocinym ogródku powstały
lepsze zdjęcia z lepszymi tulipanami, ale ze względu na przeżyte
przeżycia musiałam posłać na konkurs zdjęcie z toru. Nie muszę grozić,
że jeśli nie wygram maszyny, to rzucę się pod pociąg, bo już się
rzucałam.
 |
| Wiosenne kretowiska |
 |
| Tył sukienki |
